Αξίζει τον κόπο άραγε αυτός ο αγώνας για περισσότερα πτυχία; Είναι εφόδια , δεν αμφιβάλλει κανείς . Αλλά τι να τα κάνεις τα εφόδια όταν θα ξοδέψεις μια ζωή για να τα αποκτήσεις; Μέχρι στιγμής νιώθω ότι σπατάλησα τη ζωή μου σε ανούσια πράγματα. Κάτι πέτυχα , είμαι ευχαριστημένος για αυτό , αλλά δεν έχω καταλάβει ακόμη αν αυτά που έδωσα για τον σκοπό αυτό , μου έδωσαν πίσω την ίδια αξία. Αν η επένδυση αυτή έπιασε τόπο.
Μήπως πρέπει να ψάξουμε για άλλα αγαθά , για άλλες συγκινήσεις , για περισσότερη επαφή μεταξύ μας , χωρίς ανασφάλειες και ταμπού. Όλη αυτή η αναζήτηση της ευτυχίας στην όλο και περισσότερη απόκτηση αγαθών έχει καταντήσει κουραστική.
Μπορούμε να βρούμε χαρά δημιουργώντας , από ένα τραγούδι μέχρι μαγειρεύοντας κάτι απλό. Από το να αγγίξουμε τον εσωτερικό κόσμο ενός συνανθρώπου μας αλλά και της γάτας μας, ή του γείτονα τη γάτα ή μιας αδέσποτης.
Δεν έχουν σημασία οι τύποι, αλλά το εσωτερικό , το πνευματικό , αλλά μη μπερδευόμαστε . ΌΧΙ το πνευματικό των Γραφών , ή το γνωστό πνευματικό των θρησκειών. Το πνευματικό που κρύβει κάθε άνθρωπος μέσα του. Γιατί αυτό το πνευματικό δεν μπορεί να το προσδιορίσει καμία θρησκεία , κανείς δεν μπορεί να γενικεύσει αυτό το πνευματικό μέσα στα όρια θρησκειών . Το πνευματικό αυτό είναι ξεχωριστό για τον καθένα. Ίσως βρίσκεται μέσα σε ένα τραγούδι , μέσα σε μια ματιά που θα ανταλλάξουμε με ένα άλλο άνθρωπο , μέσα στη γαλήνη που μας προσφέρει ένα τοπίο της φύσης, μια καταιγίδα , ένα γεμάτο φεγγάρι. Η ικανοποίηση που μας προσφέρει μια πράξη συμπαράστασης , η πράξη αλληλεγγύης . Η χαρά που μας δίνει ο κύκλος των εποχών. Το διαφορετικό , η εναλλαγή , η έκπληξη. Δεν μπορούμε να περιοριζόμαστε μέσα σε όρια , σε όρια νηστείας , σε όρια ένδυσης , σε όρια ακόμα και συμπεριφοράς σύμφωνα με πρότυπα.
Η εξελικτική μας πορεία στη γη μας έχει αποδείξει ότι η εξέλιξη βασίζεται στην αμφισβήτηση , στην αναζήτηση του νέου , του καλύτερου δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι πολλές φορές δεν ξεφύγαμε από το μέτρο και πληρώνουμε αλλά και θα πληρώσουμε για την αλαζονεία μας .
Ο φόβος του ίδιου του ανθρώπινου είδους , της ίδιας της αλαζονείας του , δημιούργησε την αίσθηση ότι χρειαζόμαστε μια ανώτερη δύναμη για να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας ώστε να προστατευθούμε από τα ίδια τα αδέρφια μας, από την ίδια τη κακή χρήση της δύναμης μας.
Δεν αντέχουμε στο ότι οι ίδιοι εμείς είμαστε ικανοί να φτάσουμε στα άκρα και να πράξουμε πράξεις που ούτε καν φανταζόμαστε. Για αυτό το λόγο έπρεπε να βρούμε και τον αντίποδα . Τον ακατονόμαστο όπως πολλοί λένε. Τον διάβολο. Να ρίξουμε το φταίξιμο αλλού , όχι σε εμάς γιατί εμείς αξίζουμε τον παράδεισο , όχι σαν κάτι άλλους . Απλά εμείς παρασυρθήκαμε λιγάκι. Κατά βάθος είμαστε οι καλοί που στο βάθος του μυαλού μας πιστεύουμε ότι με διάφορες θυσίες της καθημερινότητας θα σωθούμε.
Και μετά έρχεται η εκμετάλλευση. Η δημιουργία . Η δημιουργία θρησκειών που κατά βάθος έχουν το ίδιο δόγμα : εσύ θα παρασυρθείς προς το κακό , από τον διάβολο φυσικά και εμείς θα σε καθοδηγήσουμε στο σωστό δρόμο για να σωθείς . Στον αληθινό δρόμο γιατί υπάρχουν και άλλοι ψεύτικοι δρόμοι. Εσύ δεν έχεις παρά να μας έχεις τυφλή εμπιστοσύνη και υπακοή και να μας σέβεσαι.
Το κείμενο που μόλις διαβάσατε, το έγραψα στο ημερολόγιο μου , στις 13/06/2007 εν μέσω πανελληνίων εξετάσεων , που ήταν και η αφορμή για το σχετικό "Πνεύμα" .
